De brandweer van Ardooie zwaait vandaag, tijdens het Sint-Barbarafeest, een icoon uit. Johan Vandeputte, jarenlang commandant en postoverste, gaat op 66-jarige leeftijd met brandweerpensioen. “Mooier kan het voor een brandweerman niet zijn.” Johan Vandeputte kan terugblikken op een indrukwekkende carrière binnen de plaatselijke brandweer. Sinds 1981 maakt hij deel uit van post Ardooie. “Het jaar daarvoor waren we gestart met onze ijzerwarenwinkel in de Stationsstraat. We namen de zaak over van de voormalige brandweercommandant.”
Johan twijfelde dan ook niet lang om zelf te kiezen voor de combinatie winkel en brandweerman. “Ik keek ernaar uit om ten dienste te staan van de bevolking, maar was ook onmiddellijk geïnteresseerd in het materiaal dat door de brandweer wordt gebruikt.”
Binnen zijn winkel was hij ook als slotenmaker actief. Die ervaring deelde hij tijdens lessen aan onder andere de politie en de brandweer.
Op het ogenblik dat Johan bij de brandweer startte, moest de brandweer van Ardooie een twaalftal oproepen per jaar verwerken. “We beschikten ook niet over veel materiaal. Niets is frustrerender dan iets te moeten doen zonder dat je er de middelen voor hebt. We zijn begonnen met drie auto’s”, herinnert Johan, die altijd geijverd heeft voor beter materiaal binnen de post, zich nog. “Dat we vandaag beschikken over heel wat modern materiaal maakt me extra fier.”
Johan werd in 1988 brandweerofficier. Tussen 1996 en 2015 en tussen 2015 en 2019 stond hij als brandweercommandant en postoverste aan het hoofd van het Ardooise brandweerkorps.
“Communiceren stond daarbij telkens centraal. Ik probeerde ook telkens te luisteren naar de mensen. Dat is ook belangrijk. Als brandweerman kom je vaak in moeilijke en emotionele situaties.”
Incidenten met kinderen
En dat ondervond Johan zelf ook verschillende keren. Ruim 25 jaar geleden moest hij zijn twee nichtjes bevrijden na een auto-ongeval. Drie jaar geleden raakte één van zijn kleinkinderen betrokken bij een ongeval met een Lijnbus. De drie familieleden overleefden telkens het incident, maar toch zijn die voorvallen in het geheugen van Johan gegrift.
“Als je bij interventies mensen kent, raakt dat je nog extra. Ook incidenten met kinderen doen veel pijn. Ja, we hebben vele zware branden moeten blussen, maar het zijn vooral die menselijke drama’s die je naar huis meeneemt. Door de jaren heen ben ik er ook emotioneler door geworden.”
Familie
Dit jaar stopten Johan en zijn vrouw met hun winkel. Aanstaande zaterdag gaat Johan ook met brandweerpensioen. “Zaterdag vieren we ons Barbarafeest, het feest van de brandweer. Mooier kan het voor een brandweerman niet zijn. Nee, men moet niets speciaals voor me doen. Ik wil gewoon tussen alle brandweermensen van ons korps zijn. Want de brandweer, dat is voor mij inmiddels een tweede familie.”
De voorbije jaren maakten ook verschillende officiële familieleden deel uit van het korps. “Op een gegeven ogenblik waren er zelf zes. Nu zijn onze zonen Bart en Tom en schoondochter Ellen nog steeds gedreven pompiers.”
Vrijwilliger
Bang voor het zwarte gat is Johan niet. “Ik ben een familieman en zal me altijd wel kunnen bezighouden. Wandelen, fietsen, een citytripje. Mijn vrouw en ik zullen ons niet vervelen. Ik denk eraan ook om wat vrijwilligerswerk te doen. Misschien zelfs bij de brandweer, de bar uitbaten of helpen bij activiteiten. Men kan nog steeds een beroep op me doen.”